محکومیت مجدد ایران توسط عفو بین الملل

عفو بین الملل دولت ایران را به خاطر سانسور شدید و محدود نمودن رسانه های آزاد از قبیل فیلترینگ گسترده و پخش پارازیت و جمع آوری اجباری دیش های ماهواره ای و نیز زندانی نمودن روزنامه نگاران و خبرنگاران ، شدیدا محکوم کرد و ایران را زندان روزنامه نگاران و خبرنگاران نامید. 

ایران دارای بیشترین زندانی خبرنگار و بیشترین زندانی سیاسی میباشد

اقوام و ملل غیر فارس نیز حق تحصیل به زبان مادری را نداشته و تبعیض های گسترده اقتصادی و فرهنگی و سیاسی علیه غیر فارسی زبانان اعمال میشود .

ستم ملی و ظلمی که بر اقوام و ملل غیر فارس  و اقلیت های دینی اعمال میشود علاوه بر ظلم و اجحافی است که در حق عموم مردم ایران اعمال می شود  .

رعایت حقوق اقوام و مذاهب غیر حاکم از ارکان دموکراسی می باشد  و نمی توان کشوری دموکراتیک داشت اما حقوق اقوام و ملل مختلف را رعایت نکرد .

عموم کشورهای دموکراتیک دنیا از جمله هند و سوویس و کشورهای اروپایی و امریکای شمالی  در راستای رعایت و توسعه دموکراسی و نیز توسعه فرهنگی ، سیاسی و انسانی هموراه تلاش دارند که تبعیضات قومی و فرهنگی و زبانی را رفع  و انجام آیین ها و فرایض دینی ادیان مختلف را تا جایی که حقوق دیگر گروه های انسانی نقض نگردد آزاد اعلام کرده اند اما متاسفانه در ایران نقض حقوق اقوام و اقلیت های دینی از زمان به قدرت رسیدن رضا خان تداوم داشته  و دارد .

متاسفانه هر گاه از رعایت حقوق اقوام و ملل غیر فارس  و غیر شیعه سخن گفته میشود انگ واگرایی مورد استفاده قرار می گیرد و این انگ و مارک علاوه بر جناح اقتدار گرا از سوی اپوزیسیون داخل و خارج هم به وفور مورد استفاده قرار میگیرد .

این در حالیست که خود این گروه های فارسگرای افراطی با جدا کردن غیر فارس زبانان و اقوام و مذاهب غیر فارس عملا آنها را شهروندان ایران نمی پندارند و خود توسعه دهنده واگرایی  و جدا کردن این اقوام و ملل غیر فارس از کلیت کشورند .

در حالی که هویت طلبان و فعالین قومی و ملی غیر فارس آنچه می خواهند رعایت حقوق انسانی  و شهروندی خود در چهار چوب کشور  میباشند و با ور دارند که سیاست سلطه یک گروه قومی- ملی بر دیگر اقوام و ملل و مذاهب باعث افزایش تنش و واگرایی و نفرت قومی می گردد .

برعکس برای حفظ  و توسعه کشور  و نیز توسعه عدالت و دموکراسی ، اتحاد ملل و اقوام اعم از کرد و ترک و فارس و بلوچ و عرب لازم است و این اتحاد نه با سلطه و اعمال تبعیض های قومی - مذهبی و ملی بلکه با مشارکت فعالانه تمام گروه های انسانی  و اقوام و ملل مختلف در سرنوشت ملی خود به دست می اید و تجربه موفق کشورهای کثیر المله مثل سوویس و هند و کانادا و ...  ( در سایه رعایت برابری قومی - ملی و مذهبی ) و فروپاشی شوروی  و سودان  و یوگسلاوی ( که تبعیض های گسترده علیه اقوام و ملل غیر حاکم اعمال میشد ) موید این ادعاست .